CICLISMO

 

 

Graham

Watson

 

 

Biciciclismo

 

 

 

 

 

Julián Sanz

Ultracycling Rider

 

 

ENLACES

 

Fisioterapia

 

Ongizatea

 

Vicente Basanta

 

Ánchel Conte

 

Ramón Acín

 

MPA

Museo Pedagógico

de Aragón

 

Mariano Gistaín

 

Zaragózame!

 

 

Ligallo de Fablans

 

 

Ayto. Caspe

 

Ayto. Zaragoza

 

Niemeyer Center

Avilés

 

Fundación Picasso

 

Aragón

El viaje fascinante

 

 

 

Almendrón

 

Gaiters d'Aragón

 

 

 

 

Amai TLP

 

Navega por Aragón

 

Charrando.com

 

Chuntos por l'Aragonés

 

Redaragón

 

 

 

Villa de Balmaseda

 

Guggenghein Bilbao

 

instituto cervantes

 

 

 

PRENSA

 

 

 

El Periódico de Aragón

 

El Correo

 

Gara

 

Nueva España

 

El Comercio

 

Público

 

La República

 

radiohuesca

 

Aragón Radio

 

Rebelión

 

El inconformista digital

 

+links

 

 

Carlos Juanlunes, 1

 

 

 

 

O mío rencón www.carlosjuan.net  O mío rencón

 

 

  

Tfno. 648 09 09 39

Escríbanme

Fisioterapia Ongizatea

 

Diplomada

Verónica Juan Capilla.     Balmaseda-Bizkaia

Cita: 665 240 971

Formación académica

 

O rencón d'acordanza/El rincón de la memoria

(webteca)

 

 

Los curas siempre pasan a la misma hora

Relato Corto

 

La Estación del Silencio

 

 

Sala de Exposiciones

53 obras pictóricas de Basilio Allende

 

 

 

martes, 15 julio 2025

 

Te felizito, porque tot y con totas as cosas que te pasan, agún le chitas ganas a tot, agún fas a riseta/fas a riseta y agún te diviertes.
Porque d'ixo se trata, de brillar dica con l'alma rota.

 

******************************************

 

Te felicito, porque a pesar de todas las cosas que te pasan, aún le echas ganas a todo, aún sonríes y aún te diviertes.
Porque de eso se trata, de brillar hasta con el alma rota.

 

lunes, 14 julio 2025

 

Me deziba un entrenador de balonmano que fallaba toz os tiros que no intentaba. Me fablaba que cuan a eszelenzia no ye sufizién, caleba chugar con o corazón.
Y l'extrapolé a la mía vida. Y en ixo sigo.

 

******************************************

 

Me decía un entrenador de balonmano que fallaba todos los tiros que no intentaba. Me hablaba que cuando la excelencia no es suficiente, había que jugar con el corazón.
Y lo extrapolé a mi vida. Y en ello sigo.

 

domingo, 13 julio 2025

 

Saber muito no ye lo mesmo que estar intelichén. A intelichenzia no ye nomás informazión, sino tamién chuizio ta maniar-la.
Una cosa ye estar listo y unatra intelichén. Yo conoxco a personas mui listas pero mui poco intelichens.

 

******************************************

 

Saber mucho no es lo mismo que ser inteligente. La inteligencia no es solo información, sino también juicio para manejarla.
Una cosa es ser listo y otra inteligente. Yo conozco a personas muy listas pero muy poco inteligentes.

 

sábado, 12 julio 2025

 

El ser humano es el único animal que come sin hambre, bebe sin sed y ama sin tiempo.

 

 

viernes, 11 julio 2025

Uei ye o primer día d'a resta d'a mía vida, una vida que quiero vivir sin conzesions. Una vida sin café descafeinado, biera sin alcol, Coca Coda sin cafeína ni nueis sin madrugadas. Una vida vivida a tope, a 60 menutos/ora.

 

******************************************

 

Hoy es el primer día del resto de mi vida, una vida que quiero vivir sin concesiones. Una vida sin café descafeinado, cerveza sin alcohol, Coca Cola sin cafeína ni noches sin madrugadas. Una vida vivida a tope, a 60 minutos/hora.

 

 

jueves, 10 julio 2025

 

Camino, irremediablemente, hacia la tercera edad.

 

miércoles, 9 julio 2025

 

Maitín ye Santo Cristóbal, Amo d'os conductors. Amás de felizitar a toz os que habitualente conduziz, que soz muitos, quiero aturar-me en os conductors profesionals y mui espezialmén en os conductors de tren, en os Maquinistas, en ixos profesionals que son un armiella más d'una larga cadena, que bien engranada, consegue que o Ferrocarril funzione y transporte almas, transporte vida y mercaderías con unas midas de seguranza en a zirculazión optimas.
Caspe ye cuna de grans sagas de ferroviarios.
Maitín ye Santo Cristóbal y l'azar querió que, a lo mesmo tiempo que yo ví a vida en o numero 17 d'a carrera Borrizo, naxese tamién o fillo d'un d'os millors amigos de choventut d'o mío pai, Antonio Lasheras.
A larga cadena d'a vida. Felizidaz, Vicente.

 

******************************************

 

Mañana es San Cristóbal, Patrón de los conductores. Además de felicitar a todos los que habitualente conducís, que sois muchos, quiero detenerme en los conductores profesionales y muy especialmente en los conductores de tren, en los Maquinistas, en esos profesionales que son un eslabón más de una larga cadena, que bien engranada, consigue que el Ferrocarril funcione y transporte almas, transporte vida y mercancías con unas medidas de seguridad en la circulación óptimas.
Caspe es cuna de grandes sagas de ferroviarios.
Mañana es San Cristóbal y el azar quiso que, al mismo tiempo que yo ví la vida en el número 17 de la calle Borrizo, naciera también el hijo de uno de los mejores amigos de juventud de mi padre, Antonio Lasheras.
La larga cadena de la vida. Felicidades, Vicente.

 

martes, 8 julio 2025

 

A vusté que creye que tot en ista vida ye diners lo convido a que me diga, Dó venden confianza? Dó venden leyaltat? Qué pre tiene un buen amigo, un buen ombre?
Con cuanto s'apaña una familia estricallada?
En qué zentro comerzial te tiran as penas que cargas?

 

******************************************

 

A usted que cree que todo en esta vida es dinero lo invito a que me diga, ¿Dónde venden confianza? ¿Dónde venden lealtad? ¿Qué precio tiene un buen amigo, un buen hombre?
¿Con cuanto se arregla una familia destrozada?
¿En qué centro comercial te quitan las penas que cargas?

 

lunes, 7 julio 2025

 

Fren a una taza de café, se piensa, se recuerda, se reflesiona, se prexina, se soneya, s'escribe, se conversa, se seduz, s'enamora, se trenca, se reconzilia, s'afalaca, se suchiere, se convida...
Mientres, o misterioso café, escuita, observa y se ruboriza.

 

******************************************

 

Frente a una taza de café, se piensa, se recuerda, se reflexiona, se imagina, se sueña, se escribe, se conversa, se seduce, se enamora, se rompe, se reconcilia, se halaga, se sugiere, se invita...
Mientras, el misterioso café, escucha, observa y se ruboriza.

 

domingo, 6 julio 2025

 

LA ESCUELA
Microrrelato

Me llamo Carlos. Como veis, por mi nombre no debería destacar, pues es un nombre simple, muy común. El problema es que me apellido Juan y eso sí que no es común. He pasado media vida atendiendo a la gente que me llamaba Juan Carlos y otra media a los que me llamaban Carlos Juan. Siempre me ha gustado que me llamen Carlos Juan, que hagan de mi nombre y apellido un nombre compuesto. Me hace sentir un todo.
Mi nombre es simple o común mientras no me llamara mi padre Carletes o mis hermanos Carlangas. La diferencia es clara entre el cariño y la malicia fratricida.
No me gustaba ir a la escuela, como a muchos niños de mi edad. Tan sólo me apetecía el primer día de clase, por el olor a los nuevos libros, a la textura de sus hojas vírgenes, los lapiceros con la mina bien afilada y por ver al resto de mis compañeros. Quería comprobar quién había dado más estirón. Siempre estuve convencido de que los estirones se daban en las vacaciones de verano.
Después del primer día de clase, la escuela debería de volver a cerrarse hasta el próximo curso o en todo caso, no ir mas que para los entrenamientos de mi equipo de balonmano y los partidos mañaneros del sábado.
Pero hacía años, muchos, porque a esas edades todo te parece mucho, que había aprendido que a la escuela hay que ir todos los días, que el resto de mi vida tendría que comulgar con ruedas de molino y que a tu primera maestra, por muy fea y vieja que fuera, no la ibas a olvidar nunca.
Era muy niño, pero enseguida entendí que los exámenes no eran la mejor manera de evaluar y que las cosas aprendidas de memoria no se olvidan nunca, pero es fácil que jamás las hayas comprendido.
Eran tiempos en blanco y negro. Tiempos de hacinamiento en aulas con 45 o 50 alumnos. Tiempos de NODO, de humos, dónde apenas distinguías la figura del profesor en su elevada mesa, de las matemáticas modernas, conjuntos, subconjuntos, que si A está incluido en B, que si las intersecciones… Hasta que algún adelantado se dio cuenta de que las matemáticas son matemáticas. El adjetivo moderno se lo podemos atribuir a otra cosa, ¿pero a las matemáticas?
La verdad es que a mí todo aquello me daba un poco igual. Cuando sonaba mi despertador el único motivo de saltar de la cama era ella.
Se sentaba delante de mí, con lo cual nunca me miraba ni me veía. Yo en cambio, sin que ella tampoco lo viese, memorizaba cada rizo de su cabello, su forma de coger el lapicero, la ropa que vestía, mientras la música de fondo era una voz monótona que nos decía que un río es una corriente de agua continua que desemboca en otro río o en el mar.
Me gustaba el momento de pasar lista tan solo por escuchar su nombre y oír su voz: presente.
La seguía con la mirada en los recreos, sus graciosos movimientos jugando con sus amigas, saltando a la comba, jugando a la goma, que hacían que aquella falda plisada con vuelo cumpliese su cometido y volase, llevándose con ella mi imaginación.
Nunca se dirigió a mí. Y fue entonces cuando aprendí a vivir con la resignación como compañera. Nunca me atreví a dirigirme a ella. Y fue entonces cuando también aprendí lo que te puedes perder por no devolver una sonrisa, por no ofrecer un “buenos días” y por no atreverte a cumplir tus sueños.
Pero estaba convencido de que al año siguiente, cuando ya fuera un hombre hecho y derecho de siete años, todo cambiaría.
Y al final sería dueño de mi destino.

Carlos Juan Borroy
17/08/2014

 

sábado, 5 julio 2025

 

ELECHÍA.

Si sabese por qué paraches caminas, que puestos frecuentas, iría sin pensar-me-lo dos vezes a la tuya trobada. Si sabese bella mica de tu, a color d'os tuyos uellos, d'o tuyo pelo, os traza d'o tuyo rostro, dixaría de buscar-te desasperau entre a chen d'a Gran Vía.
Si a lo menos ese teniu a oportunidat d'aber-te besau, d'aber-te acarrazato, d'aber contemplau o tuyo profundo suenio, talmén no sería tan aturmentau.
Pero nomás te veyió o tuyo lolo. O mío pai a lo que tanto quiero, que si sabese por casolidat por qué paraches camina, qué puestos frecuenta, iría, sin pensar-me-lo dos vezes, a la suya trobada.

 

******************************************

 

ELEGÍA.

Si supiera por qué parajes andas, que lugares frecuentas, iría sin pensármelo dos veces a tu encuentro. Si supiera algo de ti, el color de tus ojos, de tu pelo, los rasgos de tu rostro, dejaría de buscarte desesperado entre la gente de la Gran Vía.
Si por lo menos hubiese tenido la oportunidad de haberte besado, de haberte abrazado, de haber contemplado tu profundo sueño, tal vez no estaría tan atormentado.
Pero sólo te vio tu abuelo. Mi padre al que tanto quiero, que si supiera por casualidad por qué parajes anda, qué lugares frecuenta, iría, sin pensármelo dos veces, a su encuentro.

 

viernes, 4 julio 2025

 

Nunca azeutes un amor a meyas: nomás te ferá meyo feliz y te sentirás siempre meyo triste, meyo vuedo, meyo roto, meyo loco...

 

********

 

Jamás aceptes un amor a medias: sólo te hará medio feliz y te sentirás siempre medio triste, medio vacío, medio roto, medio loco...

 

jueves, 3 julio 2025

 

Ta rematar con ETA tan nomás feba falta voluntat politica, cosa que nunca tenioron os gubiernos de Madrit ni o Basco entre dezenios. Cuan asinas lo dezidioron y dezaga d'una negoziazión con Francia, en cuatre actuazions polizials se remató con a banda. Otegi lideró o primer alto o fuego permanén, negoziar en Elgoibar con Paco Egea (PSOE) entre atros, tregua que revento Txeroki ordenando volar a T4, dixando con o culo a l'aire a Josu Vediella, a lo suyo fillo y a lo propio Arnaldo Otegi, que dende ixe momento sofrió una persecuzión mediatica dica que conseguioron calar-lo en prisión. Arnaldo Otegi ha estau fundamental en buscar una salida pazifica d'o conflicto basco y lo pagó en o penal de Logroño.

 

******************************************

 

Para terminar con ETA tan sólo hacía falta voluntad política, cosa que nunca tuvieron los gobiernos de Madrid ni el Vasco durante décadas. Cuando así lo decidieron y tras una negociación con Francia, en cuatro actuaciones policiales se terminó con la banda. Otegi lideró el primer alto el fuego permanente, negociando en Elgoibar con Paco Egea (PSOE) entre otros, tregua que revento Txeroki ordenando volar la T4, dejando con el culo al aire a Josu Ternera, a su hijo y al propio Arnaldo Otegi, que desde ese momento sufrió una persecución mediática hasta que consiguieron meterlo en prisión. Arnaldo Otegi ha sido fundamental en buscar una salida pacífica del conflicto vasco y lo pagó en el penal de Logroño.

 

miércoles, 2 julio 2025

 

A DIFICULTAT D'ESTAR DE ZURDAS

As personas de zurdas somos personas que nos plantiamos cada día o por qué d'as cosas. Somos criticos, no nos aliniamos con o poder, a mayoría no tenemos un dios a lo que acudir cuan as cosas se meten difizils ni azeutamos estoicamén o que o futuro nos depara por estar a voluntat d'o nuestro siñor.
As personas de zurdas somos cambio contino, nos cuaca debatir, plantiar-nos as cosas, dica o punto que si calas en una cambra a dos personas de zurdas ye cuasi seguro que a la meya ora i aiga una eszisión.
No somos chen aliniada, ni nos cuaca a gomina ni as cravatas que nos encotillan.
Estar de zurdas t'obliga a pensar, a tener imachinazión ta fer una soziedat chusta y solidaria y menos clasista.
A istoria nos fa sentir-nos orgullosos d'os nuestros debampasaus, que luitoron por a libertat d'os lugars.
Estar de zurdas ye una forma d'entender a vida y relazionar-se con os nuestros semellans.

 

******************************************

 

LA DIFICULTAD DE SER DE IZQUIERDAS

Las personas de izquierdas somos personas que nos planteamos cada día el por qué de las cosas. Somos críticos, no nos alineamos con el poder, la mayoría no tenemos un dios al que acudir cuando las cosas se ponen difíciles ni aceptamos estoicamente lo que el futuro nos depara por ser la voluntad de nuestro señor.
Las personas de izquierdas somos cambio continuo, nos gusta debatir, plantearnos las cosas, hasta el punto de que si metes en una habitación a dos personas de izquierdas es casi seguro que a la media hora haya una escisión.
No somos gente alineada, ni nos gusta la gomina ni las corbatas que nos encorsetan.
Ser de izquierdas te obliga a pensar, a tener imaginación para hacer una sociedad justa y solidaria y menos clasista.
La historia nos hace sentirnos orgullosos de nuestros antepasados, que lucharon por la libertad de los pueblos.
Ser de izquierdas es una forma de entender la vida y relacionarse con nuestros semejantes.
 

 

martes, 1 julio 2025

 

Cuan a suya "sinzeridat" ye capaz de baixar l'autoestima, se calle.
Cuan a suya "opinión" ye capaz de desmotivar a belún, se calle.
Cuan a suya "critica" ye capaz de disminuyir a belún, se calle.
Verdaz sin empatía son tasamén convenienzias emozionals ta satisfer a suya egocentrismo.

 

******************************************

 

Cuando su "sinceridad" es capaz de bajar el autoestima, cállese.
Cuando su "opinión" es capaz de desmotivar a alguien, cállese.
Cuando su "crítica" es capaz de disminuir a alguien, cállese.
Verdades sin empatía son apenas conveniencias emocionales para satisfacer su egocentrismo.

 

 

 

 

 

 


 

 

 

 

 

 

 

 

Aragón somos todos

El traidor de Camilo José Cela

 

 

El trévol de cinco hojas que me regaló Susana.

Foto: Jesús Ariz