CICLISMO

 

 

Graham

Watson

 

 

Biciciclismo

 

 

 

 

 

Julián Sanz

Ultracycling Rider

 

 

ENLACES

 

Fisioterapia

 

Ongizatea

 

Vicente Basanta

 

Ánchel Conte

 

Ramón Acín

 

MPA

Museo Pedagógico

de Aragón

 

Mariano Gistaín

 

Zaragózame!

 

 

Ligallo de Fablans

 

 

Ayto. Caspe

 

Ayto. Zaragoza

 

Niemeyer Center

Avilés

 

Fundación Picasso

 

Aragón

El viaje fascinante

 

 

 

Almendrón

 

Gaiters d'Aragón

 

 

 

 

Amai TLP

 

Navega por Aragón

 

Charrando.com

 

Chuntos por l'Aragonés

 

Redaragón

 

 

 

Villa de Balmaseda

 

Guggenghein Bilbao

 

instituto cervantes

 

 

 

PRENSA

 

 

 

El Periódico de Aragón

 

El Correo

 

Gara

 

Nueva España

 

El Comercio

 

Público

 

La República

 

radiohuesca

 

Aragón Radio

 

Rebelión

 

El inconformista digital

 

+links

 

 

Carlos Juan

 

 

 

 

O mío rencón www.carlosjuan.net  O mío rencón

 

 

  

Escríbanme

Fisioterapia Ongizatea

 

Diplomada

Verónica Juan Capilla.     Balmaseda-Bizkaia

Cita: 665 240 971

Formación académica

 

O rencón d'acordanza/El rincón de la memoria

(webteca)

 

 

Los curas siempre pasan a la misma hora

Relato Corto

 

La Estación del Silencio

 

 

Sala de Exposiciones

53 obras pictóricas de Basilio Allende

 

 

 

miércoles, 17 diciembre 2024

 

En istos días en os cuals pareixe que me tiran a vida, he reflesionau sobre a mesma y o balanz ye realmén espectacular. Naxié en Caspe do pasé una nineza que vinculoron nombres a lo mío estar inixuplidables. Toz os amigos d'a infanzia como Marta Escorihuela, Ana Campos, Michel Ráfales, Eve Buisan, Javi Cortés, Laura Ureña, Zinta Herrero, Rosa Domingo, Marifran Ballesteros, Cristina Samper, Ofelia Desentre, Babeht Amaré, Vicky Ferrer... O mío trango por La Salle y o suyo club de balonmano do forché amistaz como Antonio Estazión, Ramón Aznar, o malograu José Luis Fernández, Emilio Andrés, José Tejada. O mío trango y fundazión, chunto a Jorge Cuesta, d'a A.D. La Salle de futbol sala dende do die o brinco a lo C.D. Feta. O trango por l'equipo de balonmano de La Salle Gran Vía, do dimpués d'os entrenos y partius nos reunibanos en os Picatas u A Micola. O escubrimiento de Miguel Ríos en 1980 en Caspe cuan desfrutada de l'INB Mixto 9 d'a Rafal, un territorio de Libertat en o cual consoné con Carmen Soro, Susana Sánchez, Elena Utrilla, María Jesús Romero, Estrela Martín, u Adolfo Montori. A preparazión d'as oposizions a Renfe que m'obligoron a amprar tres años de servizio militar y me proporzionoron un treballo que fuo a mía vida en Bilbao, Balmaseda y Xixón, do tenié a onor de conoxer a Alberto Pérez, Jaime Gómez, Salagón Yeste, Lisardo Álvarez, José Antonio Ruiz, Txema González, Jose Barce, Javier Beltran, con o cual compartié grupeta de ziclismo, Juan Cuervo, Guillermo Prendes, Susana Iglesias y Carlos Acebes, Juan Carlos Fernandez d'o Ret, Juan García, Mónica Díaz, María Cepeda, Atine, Fermín Nicieza, Toni Cuesta, Manuel Mendez, Juan José Castro, Lucy Gonçalves... A fundazión, chunto a Jose Barce en Zalla, d'o Kadagua Eskubaloia, primer club de balonmano enkartado. Os míos más de 10 años de ziclismo de competizión, a mía afizión a la pescata, a radioafición, a eterna militanzia sindical en as Comisions Obreras, as amistaz que m'ha aportau Facebook, como Adela Martín, Ánchel Conte, Marisa Herrero u Alfredo Grañena y a mía filla Verónica Libertat, probablemén, a millor fisioterapeuta d'Euskadi, os míos marabillosos zinco años en Xixón que fazioron que amase a tierra asturiana y a sidra. Luego plegó a enfermedat, a depresión, os psiquiatricos, o TLP y por fin o tumor zerebral, d'o que soi en prozeso de recuperazión.. Pero ha merexiu a pena.

 

********************************************************

 

En estos días en los que parece que me quitan la vida, he reflexionado sobre la misma y el balance es realmente espectacular. Nací en Caspe donde pasé una niñez que vincularon nombres a mi ser inolvidables. Todos los amigos de la infancia como Marta Escorihuela, Ana Campos, Michel Ráfales, Eve Buisan, Javi Cortés, Laura Ureña, Cinta Herrero, Rosa Domingo, Marifran Ballesteros, Cristina Samper, Ofelia Desentre, Babeht Amaré, Vicky Ferrer... Mi paso por La Salle y su club de balonmano donde forjé amistades como Antonio Estación, Ramón Aznar, el malogrado José Luis Fernández, Emilio Andrés, José Tejada. Mi paso y fundación, junto a Jorge Cuesta, de la A.D. La Salle de fútbol sala desde donde di el salto al C.D. Feta. El paso por el equipo de balonmano de La Salle Gran Vía, donde después de los entrenos y partidos nos reuníamos en Los Picatas o La Croqueta. El descubrimiento de Miguel Ríos en 1980 en Caspe cuando disfrutada del INB Mixto 9 de La Granja, un territorio de Libertad en el que coincidí con Carmen Soro, Susana Sánchez, Elena Utrilla, María Jesús Romero, Estrella Martín, o Adolfo Montori. La preparación de las oposiciones a Renfe que me obligaron a prestar tres años de servicio militar y me proporcionaron un trabajo que fue mi vida en Bilbao, Balmaseda y Xixón, donde tuve el honor de conocer a Alberto Pérez, Jaime Gómez, Marga Yeste, Lisardo Álvarez, José Antonio Ruiz, Txema González, Jose Barce, Javier Beltran, con el que compartí grupeta de ciclismo, Juan Cuervo, Guillermo Prendes, Susana Iglesias y Carlos Acebes, Juan Carlos Fernandez de la Red, Juan García, Mónica Díaz, María Cepeda, Tino, Fermín Nicieza, Toni Cuesta, Manuel Mendez, Juan José Castro, Lucy Gonçalves... La fundación, junto a Jose Barce en Zalla, del Kadagua Eskubaloia, primer club de balonmano enkartado. Mis más de 10 años de ciclismo de competición, mi afición a la pesca, la radioafición, la eterna militancia sindical en las Comisiones Obreras, las amistades que me ha aportado Facebook, como Adela Martín, Ánchel Conte, Marisa Herrero o Alfredo Grañena y mi hija Verónica Libertad, probablemente, la mejor fisioterapeuta de Euskadi, mis maravillosos cinco años en Xixón que hicieron que amara la tierra asturiana y la sidra. Luego llegó la enfermedad, la depresión, los psiquiátricos, el TLP y por fin el tumor cerebral, del que estoy en proceso de recuperación.. Pero ha merecido la pena.

 

 

 

lunes, 16 diciembre 2024

 

Estar de zurdas ye optar por os pobres, indignar-se debán d'a exclusión sozial, inconformarse con tota forma d'inchustizia y considerar una aberrazión a desigualdat sozial.

 

********************************************************

 

Ser de izquierdas es optar por los pobres, indignarse ante la exclusión social, inconformarse con toda forma de injusticia y considerar una aberración la desigualdad social.

 

domingo, 15 diciembre 2024

 

OBCHETIVOS TA LO 2025

Aprender a controlar as mías emozions. Soi eszesivamén emozional. Intentar mezclar o que siento con bella lochica ta evitar precipitarme cuan fablo u actúo. Fer una pausa ta pensar antes d'actuar. Siempre he viviu con o corazón, con pasión. He d'estar más asertivo. A empatía me mata. Venzer a lo mío tumor zerebral. Evitar personas toxicas y pesimistas, que contaminan as mías emozions. Conoxer-me a lo mío mesmo y protecher-me d'os oportunistas. Aprender a definir y a crear limites. Protecher o mío espazio personal. No tener miedo d'imposar-me y de fer o que pienso que ye bien, sin depender de l'aprebazión allena. Combatir os míos sentimientos de rabia y resentimiento. Resolver o que he de y olbidar a situazión, siga como siga a mía dezisión. Cuan me lastimen u desilusionen dezir-lo en cuenta d'apartar-me. A vida no siempre ye perfecta, pero no he de tener miedo de vivir-la y d'estar feliz.

 

********************************************************

 

OBJETIVOS PARA EL 2025

Aprender a controlar mis emociones. Soy excesivamente emocional. Intentar mezclar lo que siento con alguna lógica para evitar precipitarme cuando hablo o actúo. Hacer una pausa para pensar antes de actuar. Siempre he vivido con el corazón, con pasión. Debo ser más asertivo. La empatía me mata. Vencer a mi tumor cerebral. Evitar personas tóxicas y pesimistas, que contaminan mis emociones. Conocerme a mi mismo y protegerme de los oportunistas. Aprender a definir y a crear límites. Proteger mi espacio personal. No tener miedo de imponerme y de hacer lo que pienso que está bien, sin depender de la aprobación ajena. Combatir mis sentimientos de rabia y resentimiento. Resolver lo que debo y olvidar la situación, sea cual sea mi decisión. Cuando me lastimen o desilusionen decirlo en vez de apartarme. La vida no siempre es perfecta, pero no debo tener miedo de vivirla y de ser feliz.


 

sábado, 14 diciembre 2024

 

Cudia os tuyos pensamientos porque se tornarán autos. Cudia os tuyos autos porque se ferán costumbre. Cudia os tuyos costumbres porque formarán o tuyo carauter. Cudia o tuyo carauter porque formará o tuyo destín. Y o tuyo destín será a tuya vida.

 

********************************************************

 

Cuida tus pensamientos porque se volverán actos. Cuida tus actos porque se harán costumbre. Cuida tus costumbres porque formarán tu carácter. Cuida tu carácter porque formará tu destino. Y tu destino será tu vida.
 

 

 

jueves, 12 diciembre 2024

 

Amanda Avedillo Ruidíaz

 

 

Quiero publicamén felizitar y agradeixer a la doctor Amanda Avedillo Ruizdíaz y a tot o suyo equipo zirurchico por o eszelén treballo en a extirpazión que o mío tumor zerebral me manteneba muerto en vida.
Igualmén quiero agradeixer o trato rezibiu por tota la planta UCI y planta de Neurocirugía d'o Espital Miguel Servet de Zaragoza. Soz marabillosos.
Asímismo quiero agradeixer a Ana Pérez, una persona que no s'ha deseparau d'a mía ni un menuto en tot o prozeso y que m'ha aculliu en a suya casa ta la mía recuperazión.
Y como no podeba estar d'unatro modo, foi un clamamiento por una Sanidat Publica, gratuita y bien remunerada. La de toz.
Grazias, grazias, grazias.

 

********************************************************

 

Quiero públicamente felicitar y agradecer a la doctora Amanda Avedillo Ruizdíaz y a todo su equipo quirúrgico por el excelente trabajo en la extirpación que mi tumor cerebral me mantenía muerto en vida.
Igualmente quiero agradecer el trato recibido por toda la planta UCI y planta de Neurocirugía del Hospital Miguel Servet de Zaragoza. Sois maravillosos.
Asímismo quiero agradecer a Ana Pérez, una persona que no se ha separado de mi ni un minuto en todo el proceso y que me ha acogido en su casa para mi recuperación.
Y como no podía ser de otro modo, hago un llamamiento por una Sanidad Pública, gratuita y bien remunerada. La de todos.
Gracias, gracias, gracias.

 

 

martes, 3 diciembre 2024

 

Porque a traiduría tamién m'ha rondau. Pero si a suerte se tornase fura, escorrediza, como un pescau y d'istos años no estase capaz de tornar a lo suyo costau, quiero que saban que ta yo tamién estió un plazer treballar con vustés, uembro con uembro, contra tanto tirano.

 

********************************************************

 

Porque la traición también me ha rondado. Pero si la suerte se volviera esquiva, escurridiza, como un pescado y de estos años no fuese capaz de volver a su lado, quiero que sepan que para mí también fue un placer trabajar con ustedes, hombro con hombro, contra tanto tirano.

 

 

lunes, 2 diciembre 2024

 

No s'eban visto nunca, dende que dixoron o colechio. Feba uns días que se troboron en uns grans magazens y as prisas no impidioron a Dani a dixar-le un papel en a mano entre a despedida..
Días más tarde le clamó. A él s'iba o corazón a tope. Luego le fuo a la mente a zita a ziegas de Miguel Ríos, matrona d'as custureras protechendo-te a salut d'a tuya vista dica zaguero día d'os tuyos días, Santa Lucía.
Quedamos ta ir a minchar, pero cuan plegoron a lo seiseno vermout cambioron a fambre por mojitos y punchos por más risas.
- Dani!! como no te devantes ara mesmo te vas sin desayunar a la fabrica.
- Mecaguen o copón!!! mormostió entre diens...

 

********************************************************

 

No se habían visto nunca, desde que dejaron el colegio. Hacía unos días que se encontraron en unos grandes almacenes y las prisas no impidieron a Dani a dejarle un papel en la mano durante la despedida..
Días más tarde le llamó. A él se iba el corazón a tope. Enseguida le fue a la mente la cita a ciegas de Miguel Ríos, matrona de las costureras protegiéndote la salud de tu vista hasta el último día de tus días, Santa Lucía.
Quedamos para ir a comer, pero cuando llegaron al sexto vermout cambiaron el hambre por mojitos y pinchos por más risas.
- Dani!! como no te levantes ahora mismo te vas sin desayunar a la fabrica.
- Mecaguen el copón!!! susurró entre dientes...


 

domingo, 1 diciembre 2024

 

AGÚN VIVE A MEMORIA

Camino, inexorablemén, ta la terzera edat. Sofro, como muitos de vustés saben, d'una perda de memoria galopante a causa d'a mía daño zerebral, pero se mantienen vivos as memorias d'o Caspe d'a mía nineza. A mía primera escuela (A Badina), a mía primera mayestra (Doña Julia), que con tres años me castigó sin salir a lo recreyo por foratar una pachina d'o cuaderno por borrar mui fuerte, as mías primeras prozesions con o Nazareno, os asayos d'a banda de tambors y bombos en a Porteta. A memoria de, ara ausén, Perico Samper, a lo como o mío pai le daba a responsabilidat de cudiar d'o mío chirmán y de yo entre a prozesión. Memoria a suya eterna riseta. Sintié un duro truco en o mío costau cuan Alfredo Grañena me comunicó a suya muerte fa uns años.
Memoria con una claridat nitida cuan o mío lolo Valentín, ferroviario como yo, nos levaba a pescar a lo Paranza. Oras y oras de solana asperando a picada d'a mía vida.
Asinas mesmo me viene a la mente as mías callejeos con Luis Fillola, Julio Tejero, Toño…
As fiestas d'agosto, as verbenas, os toros de fuego, as vaquillas, l'actuazión de Miguel Ríos, que luego estió a banda sonora d'a mía vida. Os primers amors… Ixe grupo d'amigos con os cuals compartes os 14, 15 años se convierten en eternos.
A carrera Borrizo, o puesto en o cual naxié, igual que o mío pai. O Gurugú, puesto de trobadas y os nuestros primers besos. As primeras peñas.
Definitivamén, Machado teneba razón cuan dizió que a nuestra patria ye a nuestra infanzia. Sin Caspe no sería yo, sería unatra cosa y asinas lo quiero dixar por escrito por si o mío zelebro me chuga a mala pasada de borrar-lo d'a mía mente.

 

********************************************************

 

TODAVÍA VIVE EL RECUERDO

Camino, inexorablemente, hacia la tercera edad. Sufro, como muchos de ustedes saben, de una pérdida de memoria galopante debido a mi daño cerebral, pero se mantienen vivos los recuerdos del Caspe de mi niñez. Mi primera escuela (La Balsa), mi primera maestra (Doña Julia), que con tres años me castigó sin salir al recreo por agujerear una página del cuaderno por borrar muy fuerte, mis primeras procesiones con el Nazareno, los ensayos de la banda de tambores y bombos en la Porteta. El recuerdo de, ahora ausente, Perico Samper, al cual mi padre le daba la responsabilidad de cuidar de mi hermano y de mí durante la procesión. Recuerdo su eterna sonrisa. Sentí un duro golpe en mi costado cuando Alfredo Grañena me comunicó su muerte hace unos años.
Recuerdo con una claridad nítida cuando mi abuelo Valentín, ferroviario como yo, nos llevaba a pescar al Dique. Horas y horas de solana esperando la picada de mi vida.
Así mismo me viene a la mente mis callejeos con Luis Fillola, Julio Tejero, Toño…
Las fiestas de agosto, las verbenas, los toros de fuego, las vaquillas, la actuación de Miguel Ríos, que luego fue la banda sonora de mi vida. Los primeros amores… Ese grupo de amigos con los que compartes los 14, 15 años se convierten en eternos.
La calle Borrizo, el lugar en el que nací, al igual que mi padre. El Gurugú, lugar de encuentros y nuestros primeros besos. Las primeras peñas.
Definitivamente, Machado tenía razón cuando dijo que nuestra patria es nuestra infancia. Sin Caspe no sería yo, sería otra cosa y así lo quiero dejar por escrito por si mi cerebro me juega la mala pasada de borrarlo de mi mente.

 


 

 

 

 

 

 

 

 

Aragón somos todos

El traidor de Camilo José Cela

 

 

El trévol de cinco hojas que me regaló Susana.

Foto: Jesús Ariz