CICLISMO

 

 

Graham

Watson

 

 

Biciciclismo

 

 

 

 

 

Julián Sanz

Ultracycling Rider

 

 

ENLACES

 

Fisioterapia

 

Ongizatea

 

Vicente Basanta

 

Ánchel Conte

 

Ramón Acín

 

MPA

Museo Pedagógico

de Aragón

 

Mariano Gistaín

 

Zaragózame!

 

 

Ligallo de Fablans

 

 

Ayto. Caspe

 

Ayto. Zaragoza

 

Niemeyer Center

Avilés

 

Fundación Picasso

 

Aragón

El viaje fascinante

 

 

 

Almendrón

 

Gaiters d'Aragón

 

 

 

 

Amai TLP

 

Navega por Aragón

 

Charrando.com

 

Chuntos por l'Aragonés

 

Redaragón

 

 

 

Villa de Balmaseda

 

Guggenghein Bilbao

 

instituto cervantes

 

 

 

PRENSA

 

 

 

El Periódico de Aragón

 

El Correo

 

Gara

 

Nueva España

 

El Comercio

 

Público

 

La República

 

radiohuesca

 

Aragón Radio

 

Rebelión

 

El inconformista digital

 

+links

 

 

Carlos Juan

 

 

 

 

O mío rencón www.carlosjuan.net  O mío rencón

 

 

  

Escríbanme

Fisioterapia Ongizatea

 

Diplomada

Verónica Juan Capilla.     Balmaseda-Bizkaia

Cita: 665 240 971

Formación académica

 

O rencón d'acordanza/El rincón de la memoria

(webteca)

 

 

Los curas siempre pasan a la misma hora

Relato Corto

 

La Estación del Silencio

 

 

Sala de Exposiciones

53 obras pictóricas de Basilio Allende

 

 

 

miércoles, 12 febrero 2025

 

Yo no voi a dezir-te que ye o que ha de cuacar-te, pero dixa-me que a yo me cuaque o que me de a gana. No pretendo cuacar a dengún, ni estar un cultro que te talle l'alma, no quiero cayer en tentazions, porque ixas ya me las busco yo. Fuigo d'a falsedat y d'as viellas d'o visillo.
Yo tan solo quiero vivir. Y en ixe sinvivir, tranquilo, morir.

 

***********************************************

 

Yo no voy a decirte que es lo que debe gustarte, pero déjame que a mí me guste lo que me de la gana. No pretendo gustar a nadie, ni ser un cuchillo que te corte el alma, no quiero caer en tentaciones, porque esas ya me las busco yo. Huyo de la falsedad y de las viejas del visillo.
Yo tan solo quiero vivir. Y en ese sinvivir, tranquilo, morir.

 

 

martes, 11 febrero 2025

 

A sinzeridat sin empatía ye simplamén crueldat. Esconfía de qui manifieste: "Yo digo siempre o que prenso". A verdat ha de contemplar siempre a valorazión d'o suyo posible impacto en l'atro, mesmo ye una magnifica opzión callar si o que vas a dezir no millora o silenzio.

 

***********************************************

 

La sinceridad sin empatía es simplemente crueldad. Desconfía de quien manifieste: "Yo digo siempre lo que pienso". La verdad debe contemplar siempre la valoración de su posible impacto en el otro, incluso es una magnífica opción callar si lo que vas a decir no mejora el silencio.

 

 

lunes, 10 febrero 2025

 

O rencor y l'odio podreixen o corazón. Dengún ye libre si no sabe perdonar ni pedir perdón. O resentimiento nomás quera a qui lo padexe. Cuan l'odio y o rencor apareixen en una relazión, siga d'o tipo que siga, lo puez dixar sentir, pero de forma pasachera. Cal estar capazes de reconduzir una situazión que no te levará pero que a lo sofrimiento y d'a cuala no quitarás garra proveito.
Saber perdonar, saber pedir perdón, ye a muestra umana que mayor satisfazión te puede aportar.
L'odio, o rencor y o rescremor contenius, furtando-te espazio en o tuyo corazón, te pueden matar.
Nomás me fío de corazons plenos de zicatrizas.

 

***********************************************

 

El rencor y el odio pudren el corazón. Nadie es libre si no sabe perdonar ni pedir perdón. El resentimiento sólo carcome a quien lo padece. Cuando el odio y el rencor aparecen en una relación, sea del tipo que sea, lo puedes dejar sentir, pero de forma pasajera. Hay que ser capaces de reconducir una situación que no te llevará mas que al sufrimiento y de la cual no sacarás ningún provecho.
Saber perdonar, saber pedir perdón, es la muestra humana que mayor satisfacción te puede aportar.
El odio, el rencor y el resquemor contenidos, robándote espacio en tu corazón, te pueden matar.
Sólo me fío de corazones plenos de cicatrices.

 

 

viernes, 7 febrero 2025

 

Vivimos en l'abundanzia mientres no nos fixamos en os millons d'españols que no tienen pon. Sales un cabo de semana y ye tot petau de chen, en as terrazas d'as tabiernas, en l'interior d'os locals, zines, zentros comerzials.
Vivimos en una soziedat educada a no sosprender y a mirar siempre a unatro costau.
Nos falta compromiso y uegos ta parar tanta desigualdat y dignidat ta reconoxer-lo.

 

***********************************************

 

Vivimos en la abundancia mientras no nos fijamos en los millones de españoles que no tienen nada. Sales un fin de semana y está todo petado de gente, en las terrazas de los bares, en el interior de los locales, cines, centros comerciales.
Vivimos en una sociedad educada a no sorprenderse y a mirar siempre a otro lado.
Nos falta compromiso y huevos para parar tanta desigualdad y dignidad para reconocerlo.

 

 

jueves, 6 febrero 2025

 

Pleveba dezaga d'a gran vidrera que le deseparaba d'a realidat. Levaba masiau tiempo cobexau en aquella cambra, que s'eba convertiu en o suyo mundo. Cuatre parez testigo d'a suya pesar, d'a suya pena y a suya cautiverio.
Escribiba. Yera a forma d'evadir-se y volar, escapar a lo suyo voluntario presidio y soniar con unatro mundo, con unatra vida posible.
Cada vez que pillaba o suyo lapiz un aspo iris iluminaba a suya estanzia y le permitiba viachear a atros puestos, reconoxer atros rostros cuasi olbidaus.
L'olbido le manteneba prisionero pero sereno, asperando que a memoria y o tiempo fesen o suyo treballo.
Sabeba que plegaría o día en que o sol acariziase o suyo rostro y as cardelinas revoliasen chunto a lo ventanal que le deseparaba d'a vida y, con a suya trinar, volar con o corazón pleno d'amor ta atras aventuras, ta atros mundos que le encaramullarían de felizidat y felizidat.

 

***********************************************

 

Llovía tras la gran vidriera que le separaba de la realidad. Llevaba demasiado tiempo cobijado en aquella habitación, que se había convertido en su mundo. Cuatro paredes testigo de su pesar, de su pena y su cautiverio.
Escribía. Era la forma de evadirse y volar, escapar a su voluntario presidio y soñar con otro mundo, con otra vida posible.
Cada vez que cogía su lápiz un arco iris iluminaba su estancia y le permitía viajar a otros lugares, reconocer otros rostros casi olvidados.
El olvido le mantenía prisionero pero sereno, esperando que la memoria y el tiempo hiciesen su trabajo.
Sabía que llegaría el día en que el sol acariciase su rostro y los jilgueros revoloteasen junto al ventanal que le separaba de la vida y, con su trinar, volar con el corazón pleno de amor hacia otras aventuras, hacia otros mundos que le colmarían de felicidad y dicha.

 

 

 

miércoles, 5 febrero 2025

 

 

 

 

Visto en a carrera Miguel Vicente Basanta López, en Zaragoza, en o 48 añals d'o suyo asesinato.

 

***********************************************

 

Visto en la calle Miguel Vicente Basanta López, en Zaragoza, en el 48 aniversario de su asesinato.

 

 

martes, 4 febrero 2025

 

Plega un momento, conforme a vida pasa, que no os años, que te trobas con un millón de zicatrizas en o tuyo corazón. Los cal con quinze años ya las tienen y tamién los cal con 100 años no tienen garra. Yo, particularmén, me deseparo d'ixa chen, un tanto superfizial y happy people.
A vida nos marca, a vida ye una luita cutiano, que nos ofrexe cosas marabillosas, pero tamién nos da puñaladas a traiduría.
A vida puede estar a millor d'as siñoricas u a pior d'as putas.

 

***********************************************

 

Llega un momento, conforme la vida pasa, que no los años, que te encuentras con un millón de cicatrices en tu corazón. Los hay que con quince años ya las tienen y también los hay que con 100 años no tienen ninguna. Yo, particularmente, me separo de esa gente, un tanto superficial y happy people.
La vida nos marca, la vida es una lucha constante, que nos ofrece cosas maravillosas, pero también nos da puñaladas a traición.
La vida puede ser la mejor de las señoritas o la peor de las putas.

 


 

 

 

 

 

 

 

 

Aragón somos todos

El traidor de Camilo José Cela

 

 

El trévol de cinco hojas que me regaló Susana.

Foto: Jesús Ariz